سوختیم از هق هقت از گریه هایت سوختیم           دور از دیـدار امّـا در هـوایـت سـوختیم

باز با چشمـانِ خود گـشـتـیـم دنـبالِ شما           باز گم كـردیم عطـرِ ردِّ پـایت سـوختیم

ابنِ طاووس از مناجاتِ تو در سرداب گفت           رو زدن هایت شنیدیم از دعایت سوختیم

چَشم زخم و چهره سرخ و جامه هایت خاكیند           یك دهه شرمنده از حالِ عزایت سوختیم

كربلا یك روز ما را قسمتِ خود می كند           كربلا دیدی كه از طفلی به پایت سوختیم

دست هامان را گرفته دست های یك یتیم           باز هم با روضه های مجتـبایت سوختیم